Vakcine protiv hepatitisa B ne sadrže ljudsku ili životinjsku DNK
Tvrdnje da vakcine protiv hepatitisa B sadrže „DNK beba iz abortusa“ i „životinjsku DNK“ koja izaziva trajne autoimune bolesti nemaju utemeljenja u činjenicama. Stručnjaci i dostupna naučna dokumentacija potvrđuju da vakcine protiv hepatitisa B ne sadrže ljudske ni životinjske ćelije, da ne menjaju DNK, niti izazivaju autoimune poremećaje.
- Vakcine protiv hepatitisa B ne sadrže ljudsku ni životinjsku DNK, niti ćelije iz linije MRC-5.
- Aktivni sastojak ovih vakcina proizvodi se na ćelijama kvasca, a svi sastojci se prečišćavaju tokom procesa proizvodnje.
- Ne postoji naučni dokaz da vakcine protiv hepatitisa B izazivaju autoimune bolesti.
- Vakcinacija protiv hepatitisa B dokazano štiti od teških oboljenja jetre i preporučena je kao deo redovne imunizacije u Srbiji i regionu.
- Objave ocenjujemo kao netačne.
Video u kojem kiropraktičar Brajan Adris tvrdi da vakcine protiv hepatitisa B sadrže ljudsku i životinjsku DNK, konkretno „DNK beba koje su abortirane ili ubijene“, i da takvi sastojci navodno izazivaju trajne autoimune bolesti, proširio se društvenim mrežama na našem govornom području.
Ove tvrdnje, pak, nemaju naučno utemeljenje.
Vakcine protiv hepatitisa B sadrže površinski antigen virusa hepatitisa B, koji se proizvodi na ćelijama kvasca, ne ljudskim ili životinjskim ćelijama. Prema dokumentima nacionalnih regulatornih agencija, poput Agencije za lekove i medicinska sredstva Srbije (ALIMS) i HALMED-a u Hrvatskoj, nijedna od registrovanih vakcina protiv hepatitisa B ne sadrži MRC-5 ćelije, ljudsku ili životinjsku DNK. Aktivni sastojak vakcine, površinski antigen virusa hepatitisa B, proizvodi se pomoću ćelija kvasca. Tokom proizvodnje, komponente prolaze kroz više faza pročišćavanja, čime se eliminišu svi mogući tragovi ćelijskog materijala.
Tvrdnja o „ćelijama abortiranih fetusa“ odnosi se na ćelijsku liniju MRC-5 (Medical Research Council cell strain 5), razvijenu 1966. godine u Velikoj Britaniji. Ove ćelije danas nisu u upotrebi za vakcinu protiv hepatitisa B, već se koriste laboratorijski uzgajane ćelije koje se u potpunosti uklanjaju tokom procesa prečišćavanja. Čak i u slučajevima kada se ćelijske linije koriste u ranim fazama procesa za uzgoj virusa (kod, recimo, vakcine protiv hepatitisa A), te ćelije se u potpunosti uklanjaju tokom prečišćavanja i razblaživanja. Evropska agencija za lekove pojašnjava da eventualni mikrofragmenti, ukoliko postoje, ne mogu imati nikakav biološki efekat, niti menjaju ljudski genom.
Virus hepatitisa B prenosi se putem krvi i telesnih tečnosti, najčešće seksualnim putem ili od inficirane majke tokom rođenja. Vakcinacija se pokazala kao ključna mera zaštite od infekcije i njenih ozbiljnih posledica, među kojima su ciroza i rak jetre. Studije sprovedene na Tajvanu i u SAD pokazale su značajan pad učestalosti infekcija i raka jetre nakon uvođenja obavezne imunizacije novorođenčadi.
Zdravstvene institucije poput Instituta za javno zdravlje „Dr Milan Jovanović Batut“, Gradskog zavoda za javno zdravlje grada Beograda, i HZJZ-a u Hrvatskoj redovno ističu značaj vakcinacije kao jedne od najefikasnijih javnozdravstvenih mera. Imunizacija protiv hepatitisa B je obavezna u detinjstvu u Srbiji, Crnoj Gori, Hrvatskoj, Federaciji BiH i Republici Srpskoj, a u okviru Evropskog plana za borbu protiv raka prepoznata je kao ključna strategija prevencije raka jetre.
Naučni dokazi, uključujući studije objavljene u časopisima Vaccine (2021) i Nature (2024), ne potvrđuju postojanje uzročne veze između imunizacije i razvoja autoimunih bolesti. Autoimuni poremećaji nastaju kombinacijom genetskih faktora i infekcija, ali ne kao posledica vakcinacije.
