Rođen 1965. godine u Zenici. (svetovno ime Neven Ćulibrk)
Kako navodi u zvaničnoj biografiji, osnovnu školu i gimnaziju završio u Gradišci (koja se tada zvala Bosanska Gradiška).
„Po muzici ste birali društvo, ono se formiralo na tome ko šta sluša. Počelo je to u petom razredu osnovne škole, i bilo je spojeno sa mnogo čitanja, najviše ‘Džuboksa’. Specifično je da je kod nas čitanje počesto prethodilo slušanju, čitali ste o stvarima koje još niste čuli ili niste mogli čuti. Zanimljivo je kako ta nehotična vježba stvori jedan majndset, posebno čulo. Sjećam se kada sam otišao u manastir, tada je bio i rat, odvojite se od svijeta i ne pratite toliko stvari, samo ovlaš. Onda sam čuo sve više za Nirvanu, čitao sam o njima i uveče sam u Bogosloviji radio nešto, a bio je uključen radio i išla je neka pjesma. Pomislio sam: ‘Aha, ovo bi trebalo da je ta Nirvana’, i to je bila Come As You Are. Prepoznao sam je na osnovu čitanja, ali to su duge godine iskustva, jer čitajući ‘Džuboks’ mogli ste mnoge stvari samo da zamislite, a ne da čujete, pogotovo ako odrastate u gradiću u Bosanskoj Krajini.“ (Vreme, 10. 1. 2013. godine)
Ističe da je „južnoslovenske jezike i književnosti studirao na univerzitetima u Banjaluci i Zagrebu, gde je diplomirao na Katedri za stilistiku radom o Milošu Crnjanskom za koji je dobio Brankovu nagradu Matice srpske 1991. godine (danas se taj rad u vidu knjige Crno sunce, i oko njega krug – Stvaranje, Podgorica, 2001 – koristi na postdiplomskim studijama)“.
„U Zagreb na studije otišao sam prevashodno zbog određenog intelektualnog prosedea koji je postojao tamo. Diplomirao sam na Crnjanskom na jednoj od čuvenih zagrebačkih katedri, na stilistici; teorija književnosti bila je u Zagrebu veoma razrađena disciplina, a mene je prevashodno zanimalo kako se čita književnost, koja je to tajna skrivena u umjetničkom djelu i kako se ona raskriva?“ (Vreme, 10. 1. 2013. godine)
U mladosti bavio se rok kritikom.
„Prvi tekst koji sam potpisao izašao je u sarajevskim ‘Našim danima’ u proljeće 1984. godine. Bio je, mislim, prvi tekst ikada objavljen u Bosni o Lajbahu. Naime, 1983. godine je Lajbah sa jednom grupom sebi podobnom, Last Few Days, bio na pomenutoj ‘Turneji po okupiranoj Evropi’ i tada su izdali prvi singl, maksi singl, gdje su bile tri pjesme. Kada je izložba koja je dokumentovala njihovu turneju bila postavljena u ljubljanskom ŠKUC-u, bila je promocija tog singla, o kojoj sam pisao. Poslao sam to za ‘Naše dane’ u doslovnom rukopisu, čak nisam ni otkucao, i oni su to objavili. Ako počnete pisati sa devetnaest godina, pretpostavka je, makar kod kulturnih ljudi, da ste prethodno ponešto čitali. Ja sam bio generacija koja je odrasla na ‘Džuboksu’, a kada je došlo do generacijske promjene, kada je Novi talas postao noseća intelektualna sila u pop kulturi, onda se sve više čitao ‘Polet’ koji je bio pravo glasilo te nove generacije sve do pojave ‘Quoruma’ u Zagrebu i ‘Ritma’ u Beogradu. (…) Kada se zamonašio, otac Jovan Ćulibrk je spalio sve fotografije iz „prethodnog“ perioda. Kaže da ne žali zbog toga, a zna da ima i prijatelja koji te fotografije imaju, uglavnom krijući ih od njega. Ono što mu nedostaje jeste pisanje kritika i eseja, kojih je iza njega ostalo mnogo, a koje je sledilo posle ljubavi prema knjigama.“ (Vreme, 10. 1. 2013. godine)
U biografiji navodi da je tokom osamdesetih godina u stručnim magazinima i časopisima „objavio niz radova o savremenoj muzici i kulturi, kao i o teoriji i praksi savremenih medija i pitanju post-i supra-modernizma“.
„Godine 2001. je uredio CD na kome su snimljene pjesme Svetog Nikolaja Žičkog i Ohridskog (Pesme iznad Istoka i Zapada). Sličnih rezultata je imao i rad na Radio Svetigori, čije se emisije iz serijala Djeca apokalipse – djeca Okrivenja emituju i reemituju od 1998. godine. Organizovao je internet sajt Mitropolije crnogorsko-primorske, i urednik je za liturgičku književnost na Projektu Rastko-Biblioteci srpske kulture na internetu.“
Kaže da o odlasku u manastir „čovek ne razmišlja, ne planira: to se desi“.
„Probudiš se jednog jutra i u srcu ti je odlučeno. Mislim da je to meni postalo jasno u jesen ‘90. godine, na liturgiji koja je služena u paraklisu hrama Svetog Dimitrija u Solunu. U jednom trenutku ja sam znao šta mi je namijenjeno, šta želim. Nije da se nisam borio s tim, ali je rezultat bio izvjestan.“ (Vreme, 10. 1. 2013. godine)
„Teologiju je studirao na Pravoslavnim bogoslovskim fakultetima u Beogradu i u Srbinju, gdje je diplomirao radom o Nikonu Jerusalimcu“, piše u biografiji.
Kao iskušenik bio je od 1991. godine u Manastiru Savina, a 1992. prešao je u Cetinjski manastir, gde je zamonašen uoči Ivanjdana 1993. godine.
„U čin jerođakona rukopoložen je od Visokopreosveštenog mitropolita crnogorsko-primorskog Amfilohija na Svetog Luku Apostola i Petra Cetinjskog 31. oktobra 1995. godine, a u čin jeromonaha na Duhovski ponedeljak 16. juna 1997. godine u Manastiru Stanjevići. U čin protosinđela proizveden je o Petrovdanu 2007. godine na Cetinju. Od 1997. godine starešina je Manastira Moračnika, zadužbine Balše III, i sa blagoslovom Mitropolita Amfilohija stara se o obnovi crkava i manastira na Skadarskom jezeru (Zetskoj Svetoj Gori) a sličnim povodom je boravio u Italiji 2001. (saradnja sa italijanskim institucijama na zaštiti kulturnog nasleđa SPC na Kosovu i Metohiji).“
Od 1993. do 2003. godine predavao književnost, srpski i slovenski jezik i opštu istoriju i bio sekretar Bogoslovije Svetog Petra Cetinjskog na Cetinju.
„Učestvovao je u stvaranju Radio Svetigore 1998. godine, prve crkvene radio-stanice u SPC, na kojoj sarađuje do danas, a glavni urednik magazina Svetigora bio je od 2002. do 2003. godine. Od juna 1999. godine sa blagoslovom Blaženog spomena Patrijarha Pavla boravi u Pećkoj Patrijaršiji i stara se o saradnji sa KFOR-om i UNMIK-om. Tamo je radio na zaštiti svetinja i naroda, izbavljanju izbjeglica i ostataka naroda na Metohiji, popisivanju ubijenih, ranjenih, nestalih, protjeranih i izbjeglih, na dokumentovanju stradanja i na povratku Srba na Metohiju. Član je Odbora za Kosovo i Metohiju Sabora SPC.“
Oktobra 2002. uveden je u rezervni sastav 63. padobranske brigade, „gde je prošao padobransku obuku i redovnim vojničkim putem došao do podoficirskog čina“. „Ako sam na nešto u životu ponosan, posle monaškog i svešteničkog čina, to je crvena padobranska beretka“. (Večernje novosti, 3. 5. 2011. godine)
„Kada je počela priča o sveštenstvu u vojsci i pojavila se potreba da se isproba kako bi to moglo da funkcioniše, logično je bilo da se počne od elite, a to je bila 63. padobranska brigada, s čijim pripadnicima sam se ja prosto po srodnosti mentaliteta sretao i poznavao. Ta brigada je 2002. godine prva proslavila slavu kao jedinica, i tada je komandant od mitropolita Amfilohija tražio da ja ostanem u jedinici, što je naravno bilo u dogovoru sa generalom Lazarevićem, koji je tada bio komandant Treće armije. Prošao sam padobransku obuku kao bilo koji pripadnik jedinice, i do danas imam 176 skokova. Osnovni nauk življenja s vojnicima je jednostavan: ‘Gdje ide njegova čizma, mora ići i tvoja’, ti moraš pokazati da si tu za tog vojnika. Nikome ne treba Jovan Ćulibrk da vodi akciju, ali je potreban sveštenik koji će pratiti vojnika. Ako si mi otac, onda ideš sa mnom, i to je jedina poruka. No, o padobranstvu pretpostavljam da razgovaram sa padobrancima.“ (Vreme, 10. 1. 2013. godine)
Posle boravka u Mitropoliji crnogorsko-primorskoj i na Kosovu, otišao je 2003. godine u Izrael na postdiplomske studije jevrejske kulture „koje su u suštini imale težište na Jasenovcu i pitanju stradanja u Drugom svetskom ratu“.
„Magistarske studije iz jevrejske kulture pohađao u Spomen-ustanovi Jad Vašem i na Jevrejskom univerzitetu u Jerusalimu; dobitnik je nagrade Golde Meir za 2004. godinu. Magistarski rad je odbranio kod dr Davida Bankira, šefa Međunarodnog instituta za proučavanje holokausta u Jad Vašemu. Trenutno priprema doktorat iz iste oblasti sa dr Joavom Gelberom. Govori engleski, ruski i jevrejski jezik, služi se nemačkim, grčkim i s nekoliko slovenskih jezika.“
Ističe da od leta 2003. godine „uživa gostoprimstvo Majke Crkve Jerusalimske“, gde je do 2005. godine služio u Manastiru Svetog Georgija Hozevita, a potom povremeno i po potrebi opslužuje Manastir Sarandari – Četrdesetodnevnu Goru i druge svetinje Svete Zemlje.
„U Izraelu je u sastavu svojih studija proučavao vojno-civilne odnose kod profesora Ben Arija i sarađivao sa izaslanicima odbrane Srbije u Izraelu, upućujući se u pitanje duhovničke službe u tamošnjim uslovima, učestvujući npr. 2008. godine kao predstavnik Ministarstva odbrane Srbije na međunarodnom okupljanju padobranaca. Član je uredništva časopisa specijalnih snaga Vojske Srbije Padobranac, saradnik u izdavačkom programu Medija centra Odbrana i Fakulteta bezbednosti, a za potrebe Ministarstva odbrane Srbije trenutno koordiniše saradnjom između Vojnog arhiva Srbije i Arhiva Jad Vašema.“
Član je Komisije Svetog Arhijerejskog Sinoda za prevod Starog zaveta.
„Učestvovao je u ime SPC na Šestom akademskom susretu između pravoslavlja i judaizma na Van Lirovom institutu u Jerusalimu 2007. godine. Pridruženi je član Teološkog bratstva u Svetoj Zemlji koje se bavi odnosom hrišćanstva i judaizma, za koje je održao nekoliko predavanja. (…) Godine 2002. učestvovao je na Trećoj međunarodnoj konferenciji o Jasenovcu u Jerusalimu, radom SPC i Jasenovac. Koordinator je Odbora za Jasenovac Sabora SPC, u kojem Odboru je od njegovog osnivanja 2003. godine.“
Za vikarnog episkopa lipljanskog izabran je na redovnom zasedanju Svetog arhijerejskog sabora u maju 2011. godine. U oktobru iste godine postao je rukovodilac Kancelarije Odbora za Kosovo i Metohiju Svetog arhijerejskog sabora u Pećkoj patrijaršiji, a imenovan je i za sekretara tog Odbora.
Od 2014. na čelu je Eparhije pakračko-slavonske.
Foto: Printscreen Youtube/N1
